Die vreselijke oorlog

Mijn liefde voor Kroatië is er al zo lang, zo lang ik mij kan herinneren heb ik een zwak voor dit land en zijn bewoners. In 1968 bezocht ik het land voor de allereerste keer, ieder jaar keerden wij weer terug. In die periode hebben we mooie momenten meegemaakt. Behalve dat vreselijke jaar, 1991. Het jaar dat we het land niet meer op de gebruikelijke wijze konden verlaten, we reisden altijd per trein Kroatië, maar in de zomer van 1991 werd één van de treinen na vertrek uit Ljubljana net voor de Karawankentunnel beschoten, de onafhankelijkheidsoorlog was hiermee een feit. Wij moesten vluchten, er werd door Kroatische autoriteiten geregeld dat er middels een konvooi, de laatste aanwezige buitenlandse toeristen op een veilige wijze het land konden verlaten. Via kleine bergwegen door Istrië hebben we het land via Italië verlaten. Het was een moeilijk moment om vrienden en bekenden achter te moeten laten in een land wat in oorlog was. Het was vreselijk om beelden hier op de tv te zien wat daar gebeurde, het was moeilijk contact te hebben met Kroatië om te moeten vernemen hoe men daar deze nare tijd moest beleven. In een oorlog is niets zo onrealistisch als de werkelijkheid. Daarom gingen we in 1992 al terug, wij starten samen met de woonachtige Kroaten hier in Nederland grote hulpacties. Vele goederentreinen en vrachtwagens stuurden we richting Kroatië. Hiermee probeerde we een klein beetje een bijdrage te leveren in humanitaire hulp.

Vanaf 1991 ben ik mij ook steeds meer gaan verbazen over meningen en ideeën van mensen over Kroatië, zowel over toerisme, alsmede, over geschiedenis, economie, politiek. Hoeveel onwetendheid is er bij menig één. Tot op de dag vandaag ben ik verbaasd en soms zelfs erg boos over de gedachten en meningen die er zijn over Kroatië.
En wat blijkt keer op keer, meningen gebaseerd op gebrek aan kennis, onwaarheden, men is echt totaal niet op de hoogte van het land Kroatië en zijn geschiedenis. De laatste jaren ben ik mij echt gaan verdiepen in de geschiedenis van Kroatië. Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik een goede vrienden heb in Kroatië die mij veel over het land hebben verteld en over de rijke geschiedenis. Ik kan nu zeggen dat ik weet hoe het écht zit.

Ik kom er al zolang, heb zoveel daar meegemaakt, voor 1991 en erna, heb zoveel mensen gesproken, toen en nu. Heb veel over Kroatië gelezen, mijn laatste boek, van Joop Scheffers, destijds ambassadeur van 1994 tot 1998 in Zagreb.

Kroatië bestaat, het is hier, niet alleen formeel, qua naam, het is ook steeds meer daadwerkelijk aanwezig, op alle gebieden, inclusief, wat helaas nodig was, ook op het militaire. Kroatië kan niet meer zomaar genegeerd worden. Ik was destijds in de gelegenheid iets te doen voor Kroatië en de vorming van deze staat van nabij mee te maken, iets daartoe bij te dragen, en ik wil u getuigen dat deze staat onder heel moeilijke omstandigheden is ontstaan.