Nationaal Park Plitvice Kroatië

Woorden schieten tekort om de pracht van deze plek te beschrijven maar ik zal toch mijn best doen. Ik kan niet veel dichter komen dan “de zevende dag rustte God niet, hij schiep Plitvice”. Bij het aanschouwen van zoveel natuurlijke schoonheid besef je dat dit het dichtste is dat je op je aardse verblijf ooit zal komen bij de hemel. Oases alom, appelblauwzeegroene meren en watervallen die lijken alsof het de tranen van geluk van God himself zijn omgeven je. Kortom een plek waar je zou willen blijven wonen tussen de vissen en de bomen.
Al slenterend door het wondermooie nirwana en hopen dat je geest deze taferelen nooit meer vergeet. De ontelbare stroompjes en watervalletjes  in het bos, met haar gifgroene natuurlijke gloed, kabbelen op een tapijt van lichtvlekjes die tussen de bomen doorvallen. Het lijkt alsof de bron van het leven uit de grond omhoog borrelt. Engelen moeten door deze bossen  heen gevlogen hebben en beren moeten haar schoonheid bezingen. Ik pas de uitspraak “Napels zien en sterven” aan, het moet immers “Plitvice zien en sterven” zijn.