Even in Slavonië

Vol bewondering kijk ik hoe handig Baka ( oma) het verse brood bereid achterin het bijkeukentje, oh en als het dan net uit de oven komt dan ruikt het zo lekker. Echt waar het brood in Kroatië is heerlijk, steeds als ik weer terugkeer naar Nederland dan moet ik van mezelf wat meenemen. Maar gelukkig mijn lieve Baka weet dat drommels goed, en stopt mij met regelmaat zo’n heerlijk vers brood toe voor onderweg. En vergis je niet in Dida (opa) hoor, ook hij is nog van onschatbare waarde rond het kroatisch gezin. Behendig strooit hij het kippenvoer vloeiend in een beweging over de grond. Altijd even “donderjagen ” met de svinja’s ( varkens) en maar roepen hajde brzo ( kom op). Is het niet vertederend om te zien hoe Baka met half lange kousen samen met die oude pantoffeltjes rustig rondscharrelt in de keuken, zelden doet ze haar hoofddoekje af. Reken maar dat het soms zwaar is op het land, kromgebogen wordt zo ieder stukje onkruid behendig verwijderd. En dan zo rond 10 uur ‘s morgens hoor je , hallo hallo kavu (koffie)… tijd om samen met elkaar te genieten aan tafel. Dida neemt zijn petje af, zijn handen zijn diep gegroefd en vol met rimpels, maar hij geniet, geniet in stilte, aan zijn neus hangt een grote snottebel, maar wat geeft het. In zijn armen heeft hij weer een paar mooie stukken hout, en zo wordt het kacheltje lekker opgestookt. De schaal met vers brood wordt op tafel gezet, izvolite (alsjeblieft) hmm heerlijk, dobar tek ( eet smakelijk). Weinig woorden, maar uit die stilte spreekt genoeg, Baka pakt haar haakwerk op, en zo wordt het zoveelste kleedje weer kunstig aan elkaar gebreid, over de oude bank liggen talloze fraaie kleedjes. Op een klein tafeltje staat een oude radio, maar de muziek doet mij alleen nog maar meer “thuisvoelen”, een oud Mariabeeldje met om haar hals de rozenkrans, het maakt alles alleen maar “echt, warm en oprecht”. De oude houtkachel stookt het sfeertje alleen nog maar meer op, het geurt heerlijk naar het warme hout. de warme melk wordt in de kleine kopjes bijgeschonken, en zo laten we het ons weer prima smaken. Buiten is het kil en koud, de winter staat weer voor de deur, de nevel hangt laag over de akkervelden, in de verte hoor je de tractors af en aan rijden. Jeseni, tijd om de kukuruz te oogsten. Dikke klei bedekt de zanderige paden, het hoort er allemaal bij, en het is ‘zo gewoon hier in het boeiende achterland in Slavonija. Dida zwaait ons nog even uit, op weg naar de markt in Vinkovci, ja ook daar is weer veel te beleven, bog Dida i Baka, moje mala baka ( dag opa en oma, mijn kleine omaatje). Nee deze lieve oude mensjes zijn van onschatbare waarde, en kunnen niet gemist worden, nu niet en nooit niet.