Mijn verhaal over Vukovar . Ik weet niet in welke mengsel van kleuren geschreven. Met veel verdriet, onrecht en pijn. Daar stoppen de woorden.
Ik ben veel in Kroatië zo ook in juni 1991 toen de oorlog uitbrak, helaas ik mocht niet blijven, men wist niet wat er allemaal stond te gebeuren, dus werd er een konvooi geregeld en vertrok ik met de laatste, nog aanwezige, toeristen uit Duitsland, Oostenrijk en Italië via kleine bergweggetjes richting Italië. Ik liet mijn dierbaren, vrienden en bekenden achter.
Ik wist van Vukovar, deze beelden, die zelfs voor mij zo onwerkelijk leken en zover weg. Toch is het nog maar zo kort geleden en zo dichtbij, dicht bij mij.
21 jaar later lijkt de slag om Vukovar voor een buitenstaander misschien al een hele tijd geleden. Onder de kapot geschoten en bewust in zijn toegetakelde staat gelaten watertoren, is de herinnering echter nog vers. En ook al is er in Vukovar over vijf tot tien jaar aan de buitenkant misschien helemaal niets meer van de oorlog te zien, aan de binnenkant zullen voor veel inwoners de littekens nog lang voelbaar blijven, misschien daarom wel dat mijn bezoek laatst weer aan Vukovar wederom zo een enorme indruk op mij heeft gemaakt. Ik had niet gedacht dat deze dag er één zou worden van zoveel emoties.
Op 30 september jl liet ik een persoonlijk geschreven bericht achter in het ziekenhuis van Vukovar en in Ovcara………….
I will never forget Vukovar! Vukovar Grad Heroj
in memoriam voljeni vukovar 18.11.1991.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.